Baba

Ben babamı üzmek istemedim. Hiçbir zaman.

Çocukken, ergenken....

Boşanmaya karar verdiğim ilk anda , bunu babama nasıl söyleyeceğim vardı aklımda.

Kızacağından, reddedeceğinden falan değil. Üzülür diye zorlandım.

Provalar yaptım.

Aslında ilk önce aileme haber vermeden, bir avukata gidip ex  ile anlaşıp , bu işi hallettikten sonra söylemekti planım. Aradaki sürece tanık olmasınlar, sonuçta ne olacağı belli, en azından o zaman zarfında sıkılmasınlar diye..

Öyle olmadı. Ex her konuda anlaşmazlık çıkardı. Sonra avukattan avukata koştururken anneme söyledim . Babama sen söyle dedim.

Babam aradı beni. İşteydi.

Her zamanki gibiydi sesi, diri..

-Al çantanı, oğlumu, gel kızım . Biz aileyiz. Hiçbirşey için üzülmene değmez. dedi
Biliyorum baba dedim. Geliyorum...
Devam etti,
-Küfür, şiddet varsa bana söyleyeceksin.
-Bir o yok. dedim gülerek , boynuz var ne dersin dedim.
-Onun layığı oymuş, iyi yapmış, yoksa çocuk var diye boşanmazdın dedi..



Babam bilir benim konuşamadığımı. Beni konuşturmaya çalışmaz. Kilit zamanlarda ihtiyacım olanları söyler. O andan itibaren torunu için oğlum demeye başladı.

Duruşma salonunda bir tek onu istedim yanımda. Ağzını açmadan duruşma bitene kadar yanımdaydı.
Ex ile tokalaşıken dava sonrası,
-Hadi sen kazandın ,"affeerimm", tebrik ederim dedi. Tüm alaycılığı ile.
-Ben ne kazandım baba yaaa ..dedi.
Babam omuzuna vurdu , hadi herkes kendi yoluna şimdi dedi...



Arabaya bindik.
Oh be dedim.
Sarıldım o'na.