Annen kanser olur...

İnsan güçlü bir yaratık.
Birinin hayatıyla ilgili sorununu dinlerken, bencil yapısından ötürü , öncelikle kendi ile kıyaslıyor. Ben bunu yaşar mıyım, yaşarsam nasıl hareket ederim diye?

Şimdi...

Boşanma sürecin devam ederken, sana kol kanat geren bir annen var elbet...

Sen annen üzülmesin diye ne kadar az anlatsan da , anne işte, biliyor,hissediyor, anlıyor, yoruluyor, üzülüyor. Birkaç ay sonra da kanser oluyor.

Her dilenciye para veren, her olumsuz haberi içselleştiren, herkesin derdi ile empati yapan insan , kızının durumuna ama en çok torununun durumuna üzülüyor .
Ve kanser oluyor.

Bir belirtisi yok. 1 hafta süren gaz sancısı gibi bir ağrı, sıkışma. O sırada hamile olan küçük kızının ısrarıyla doktora gidiyor. Ultrason sonucunda kanser şüpheli kitle varlığından haberdar olan hamile kızı ve annesi eve ağlayarak geliyorlar. Sen ise  "yine mi kavga ettiniz?" diye geyiğe vurmaya çalışıyorsun. İkisi de birbirlerinden kaçarak , ağlama şiddetlerini arttırıyorlar. Hangi birine gideceğini şaşırıyorsun. Sonucu alıyorsun. Yatağının üstüne çöküyorsun. Ağlamıyorsun. Öyle değildir ya , kedi tüyü falandır diyorsun. Akşam baban geliyor ;
-Ya olur mu öyle şey. diyor.
3.evredeki kanser tedavisinin bitimine kadar diyeceği gibi...
Senin yüzünden, annenin kanser olduğuna inanıyorsun. Yaşadıkların, yaşattıkların yüzünden, eski olacak kocan yüzünden  ...
Hiç sakin falan olmaya gerek yok. O kocayı ilk gördüğün yerde üzerine saldırabilirsin. Sokak ortasında küfür edebilirsin. Mal gibi bakacaktır. Her mahallenin bir delisi olur ya, o koca senin mahallene taşınmıştı ya, değil İstanbul'un dünyanın en sakin mahallesinde "deli benim" i ilan ettikten sonra o herif orada yaşayamayacağını anlayacaktır.
Doktor arayacaksın. Sağda solda duyduğun, sana hikaye gibi gelenlerden.Doğru doktora kavuşabilmek takdir-i ilahi günümüzde, bambaşka bir hikaye.
Annenden parça alacaklar. Patoloji raporu gelecek 15 gün sonra , sen alacaksın. Yalnız alacaksın. Hastane bahçesinde yeşil banka oturup o zarfı açacaksın. İşte orada hemen en yakın arkadaşını arayacaksın , bir doktorun adres ve telefonunu isteyeceksin. Sana sonucu sormayacak , bilecek.
Taksiyle karşıya gideceksin, doktorun odasına gireceksin.
-Annem yok ama sonuçları burda, ne demek bu? , diyeceksin.
-Otur kızım.
Uzun uzun bakacak , okuyacak. Sana okuma yazma bile bilmeyen cahil, hatta 2 yaşındaki çocuğa anlatır gibi anlatacak çünkü anlattığı ilk 3 kere duyamayacaksın. Senden para almayacak.
Çıkıp otobüse bineceksin. Cam kenarında oturacaksın , orta kapının hemen arkasındakine. Orada annene , babana , kardeşine aynı anda mesaj atacaksın, çünkü hiçbiriniz konuşamayacaksınız. "Ölüm riski olmayan bir kanser türü, gözümüz aydın" yazacaksın. Yazdığına inandıracaksın, inanacaksın. Annenin en yakın arkadaşı arayacak telefonu açacaksın. İşte orada anıra anıra anıra köprü girişindeki otobüste ağlayacaksın. Otobüstekiler, sen deliymişsin gibi bakacaklar, yarımşar adım geri adım atacaklar, o sırada delilerin ne kadar güçlü olduğunu farkedeceksin. Otobüsten son durağa gelip , rıhtımda inince, ilk banka oturacaksın. Sakinleşeceksin. Raporu ailene nasıl açıklaman gerektiği ile ilgili bir iç konuşma yapacaksın. Eve gideceksin. Dünyanın en soğukkanlı , en aklıbaşında insanı maskesini takarak;
-Valla doktor, kanser olacak olsam , bu tip olsun isterdim. dedi
Bile diyeceksin.